Hi!!! Back again!!!!

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του. Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”. Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία. Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.

Γιορτή ελληνικού τραγουδιού

Στις 2 και 4 Νοεμβρίου το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης αγκαλιάζει για δεύτερη χρονιά το ελληνικό τραγούδι, παρουσιάζει συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές και δημιουργεί όσο το δυνατό πιο ευνοϊκές συνθήκες για την παρουσία τους στο ελληνικό τραγούδι.

Τα τραγούδια που διαγωνίζονται

1. "Περί φυσικής..."- Γιώργος Ορφανουδάκης
   (Γ. Ορφανουδάκη / Κων. Σελεζνιώφ- Θαν. Ορφανουδάκη)
2. "3 Μάρτη" - Παντελής Δασκαλάκης
   (Παντελή Δασκαλάκη)
3. "Ψευδαισθήσεις" - Νίκος Τσιλιγκούδης και Ευριπίδης Ταρασίδης
   (Ν. Τσιλιγκούδη/Ευρ. Ταρασίδη-Ν. Τσιλιγκούδη)
4. "Μοναξιά στην Η." Γιώργος Σταμάτης
   ( Γ. Σταμάτη/ Στέφανου Δανιηλίδη- Γ. Σταμάτη)
5. "Λίγο πριν ξημερώσει" - Ευτυχία Μητρίτσα
   ( Στέλλας Γαδέδη- Πόλυ Κυριάκου)
6. "Άρωμα" - Μιχάλης Τούμπουρος
   (Μιχάλη Τούμπουρου)
7. "Τζερώνυμο" - Μιχάλης Εμιρλής
   (Μιχάλη Εμιρλή- Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη)
8. "Όμορφη ζωή" - Γρηγόρης Πετράκος
   ( Γρηγόρη Πετράκου)
9. "Νότες μαγικές" - Μαίρη Δούτση
   (Παναγιώτη Ανδρεάδη)
10. "Το σωστό είναι λάθος" - Γιώργος Χαρατζόγλου
    (Γιώργου Χαρατζόγλου)
11. "Το τραγούδι των ψυχών" - Θόδωρος Μανωλίδης /"Εξαίρεσις"
    (Θόδωρου Μανωλίδη)
12. "Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος" - Freedom of Speech/Ευτ.Ραυτοπούλου
    (Γιώργου Ταΐφάκου- Κωνσταντίνου Πισιμίση)
13. "Της άρνης το νερό" - Σταύρος Σιόλας
    (Σταύρου Σιόλα)
14. "Τι ζητάς" - Μύρωνας Στρατής
    (Μύρωνα Στρατή)
15. "Η μπαλάντα του..." - Μάρκος Σπύρος Λούκος
    (Μάρκου Σπύρου Λούκου)
16. "Τα δικά μου μυστικά" - Κατερίνα Παπαδοπούλου
    (Σωκράτη Σινόπουλου)

 Η Κριτική επιτροπή

1. Δήμητρα Γαλάνη - Συνθέτις, ερμηνεύτρια
2. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας- Συνθέτης, ερμηνευτής
3. Μαρία Χούκλη- Δημοσιογράφος
4. Νίκος Αντύπας - Συνθέτης
5. Νίκος Μωραΐτης- Στιχουργός, δημοσιογράφος
6. Δημήτρης Σταρόβας - Μουσικός, ηθοποιός
7. Ηρώ Λεχουρίτη - Τραγουδοποιός
8. Γιώργος Καζαντζής - Συνθέτης
9. Στάθης Παναγιωτόπουλος – Δημοσιογράφος, τηλεπαρουσιαστής

Όταν στις 3 το πρωί της 28ης Οκτώβρη 1940 ο Ιταλός πρέσβης φτάνει έξω από το σπίτι του Μεταξά, ο οποίος από τις 4 Αυγούστου του 1936 έχει καταλύσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα της χώρας και κυβερνά δικτατορικά, μόνο η Αγγλία πολεμά με τη Γερμανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση είναι ακόμα εκτός του πολέμου.

Το ιταλικό τελεσίγραφο είναι γραμμένο στα γαλλικά. «(…) Η Ιταλική κυβέρνηση κατέληξε στην απόφαση να ζητήσει από την Ελληνική Κυβέρνηση (…) την άδεια να καταλάβει δια των Ενόπλων Δυνάμεων της ορισμένα στρατηγικής σημασίας σημεία του ελληνικού εδάφους. Η Ιταλική Κυβέρνηση ζητεί από την Ελληνική Κυβέρνηση να μην αντιταχθεί στην κατάληψη αυτή και να μην παρεμποδίσει την ελεύθερη διέλευση των (ιταλικών) στρατευμάτων. Η Ιταλική Κυβέρνηση ζητεί από την Ελληνική Κυβέρνηση να δώσει αμέσως στις στρατιωτικές αρχές τις απαραίτητες διαταγές, ώστε η κατάληψη αυτή να πραγματοποιηθεί κατά τρόπο ειρηνικό. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα συναντήσουν αντίσταση (…)». Ο Μεταξάς τελειώνει την ανάγνωση του εγγράφου. Donc, Monsieur c’ est la guerre απαντά. Ο Γκράτσι αποχωρεί. Στις 5 το πρωί συνέρχεται το Υπουργικό Συμβούλιο.

Ένας πολεμιστής δεν μετράει μόνο τις δικές του δυνάμεις. Χρησιμοποιεί και την ενέργεια του αντιπάλου. Όταν αρχίζει  η μάχη, τα μόνα όπλα που διαθέτει είναι ο ενθουσιασμός και τα χτυπήματα που έμαθε  κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Όσο προχωράει ο αγώνας, ανακαλύπτει πως ο ενθουσιασμός και η εκπαίδευση δεν αρκούν για τη νίκη,  είναι η εμπειρία. Τότε ανοίγει τη καρδιά του στο Σύμπαν και ζητάει από το Θεό να τον εμπνεύσει, έτσι ώστε κάθε χτύπημα του εχθρού να γίνει μάθημα άμυνας για τον ίδιο. Οι σύντροφοι σχολιάζουν: “Πόσο προληπτικός είναι. Διέκοψε τη μάχη για να προσευχηθεί και σέβεται τα τεχνάσματα  του αντιπάλου”. Σ’ αυτές τις προκλήσεις ο πολεμιστής δεν απαντάει. Ξέρει ότι χωρίς έμπνευση και εμπειρία, δεν υπάρχει εκπαίδευση που να φέρνει αποτελέσματα.

Ο θάνατος, για τη σκέψη, αποτελεί ένα αναγκαίο και απροσπέλαστο αντικείμενο. Αναγκαίο, αφού όλοι μας η ζωή φέρει το σημάδι του, σαν τη σκιά που μεταφέρεται εκ του μηδενός, σαν το σημείο απόδρασης, για μας, απ’ όλα. Αλλά και απροσπέλαστο, αφού δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτεί κανείς μέσα στο θάνατο. Τι είναι ο θάνατος; Δεν το ξέρουμε. Δεν μπορούμε να το ξέρουμε!! Αυτό το ύστατο μυστήριο κάνει όλη τη ζωή μας μυστηριώδη, σαν ένας δρόμος που δεν θα ξέραμε που οδηγεί, ή μάλλον που ξέρουμε παρά πολύ καλά, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε αυτό που υπάρχει πίσω – πίσω από τη λέξη, πίσω από το πράγμα – , ούτε καν  αν υπάρχει κάτι.

Τι είναι ο θάνατος; Για να υπεραπλουστεύσουμε τα πράγματα η απαντήσεις χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα: Αυτοί που λένε ότι θάνατος δεν είναι τίποτα· οι άλλοι που βεβαιώνουν ότι ο θάνατος είναι μια άλλη ζωή, η ίδια που συνεχίζεται εξαγνισμένοι απελευθερωμένη… Μηδέν ή αναγέννηση; Μια άλλη ζωή ή καθόλου ζωή; Ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατευθύνσεις, εναπόκεινται στον καθένα να διαλέξει, αρνούμενος να διαλέξει: Να αφήσει το ζήτημα ανοιχτό, όπως είναι στην πραγματικότητα, και να κατοικήσει αυτό το άνοιγμα που είναι να ζει.

Γνωρίζουμε ότι κάθε ζωντανό ων είναι θνητό, και ότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει ή να επιμείνει στην ύπαρξη του χωρίς να αντιστέκεται ακόμα και σ’ αυτόν τον θάνατο που τον πολιορκεί από παντού ή τον απειλεί. Το σύμπαν είναι ισχυρότερο από εμάς. Η φύση είναι ισχυρότερη από εμάς. Γι’ αυτό πεθαίνουμε. Το να ζεις σημαίνει να αγωνίζεσαι, να αντιστέκεσαι, να επιβιώνεις, και αυτό κανείς δεν μπορεί να το κάνει αιώνιο. Στο τέλος πρέπει να πεθάνουμε, και αυτό είναι το μόνο τέλος που μας έχουν υποσχεθεί. Το να σκεφτόμαστε πάντα, θα ήταν σαν να το σκεφτόμαστε πολύ. Το να μην το σκεφτόμαστε ποτέ, θα ήταν σα να παραιτούμαστε από αυτή τη σκέψη.

Θνητοί και εραστές θνητών: Αυτό ήμαστε και αυτό μας κατασπαράζει. Αλλά αυτός ο σπαραγμός που μας κάνει άντρες, ή γυναίκες, είναι ακριβώς εκείνος που δίνει στη ζωή τη μεγαλύτερη αξία της. Αν δεν πεθαίναμε, αν η ύπαρξή μας δεν ξεχώριζε έτσι πάνω στο κατασκότεινο φόντο του θανάτου, θα ήταν η ζωή τόσο πολύτιμη, σπάνια, συνταρακτική; Πρέπει λοιπόν να σκεφτόμαστε το θάνατο για να αγαπάμε καλύτερα τη ζωή να την αγαπάμε όπως είναι εύθραυστη και περαστική, να την εκτιμάμε περισσότερο, για να ζούμε καλύτερα.

Απο μικρό ετσι με φώναζαν και μου έμεινε!!!! Τι να κάνω?? :)  :)  :)

Λοιπόν παιδιά έφτασε και ο χειμώνας φέτος!!! Καλό μας χειμώνα.........:)

Από τις 19 Οκτωβρίου μέχρι τις 13 Νοεμβρίου

Τζαζ, μουσική της ελεύθερης έκφρασης, μουσικές των λαών με ήχους που κρύβουν εκπλήξεις, μουσικές που είναι φτιαγμένες από ανθρώπους για ανθρώπους.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου: Avshalom Farjun, Μουσικές της Ανατολικής Μεσογείου.
Στο Αλατζά Ιμαρέτ, στην έκθεση «Σούφι του Πακιστάν».

Τρίτη 31 Οκτωβρίου: Η διάσημη επταμελής μπάντα των Mingus Dynasty.
Στο Συνεδριακό Κέντρο «Ι.Βελλίδης», που διαμορφώθηκε ειδικά για συναυλίες τζαζ.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου: WAYNE SHORTER QUARTET
Στο νέο κλειστό γήπεδο της ΧΑΝΘ, που είναι ειδικά διαμορφωμένο για συναυλίες.

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου: Ο ταλαντούχος Τούρκος Kerem Gorsev με το τρίο του.
Στον Μύλο.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου: Μαρία Σίμογλου - Bijan Chemirani - Kevin Seddiki - Χάρης Λαμπράκης σε μουσικές της Μεσογείου.
Στον Μύλο.

Σάββατο 11 Νοεμβρίου: Senso Latino - Ζωή Τηγανούρια, ακορντεόν.
Στον Μύλο.

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου: Tangos A Quatro με τη Γεωργία Συλλαίου.
Στον Μύλο.